Aamu pommi-iskun jälkeen

Aamu pommi-iskun jälkeen

Seyed Nader Hoseini, 19 vuotta

Seyed on yksin Suomessa ja kirjoittanut runon suomeksi. Hänellä on kielteinen turvapaikkapäätös. Runon perhe on kuvitelma perheestä, joka oikeasti ei ole paikalla. Hän ei ole asunut Afganistanissa sen jälkeen, kun muutti Iraniin 7-vuotiaana.

On aamu.
Olen omassa huoneessani.
Minä etsin missä on puhelimeni.
Oho, sehän on tyynyn lähellä.
Haluan katsoa, onko somessa tai facebookissa uusia uutisia ja tapahtumia.
Minuutin päästä minä itken.
Minun äitini ja siskoni heräävät.
Isäni on hakemassa leipää.
Me haluamme syödä aamupalan yhdessä.
Minä olen sängyssä peiton alla. Äiti kysyy: Kuka itkee?
Äiti tulee luokseni: Poikani, miksi itket? Mitä on tapahtunut?
Veljeni ja siskoni nukkuvat vielä.
Isosisko ja isoveli heräävät.
Hekin tulevat luokseni ja kysyvät: Miksi itket?
Äiti sanoo: Minun poikani on vahva ja voimakas. Poikani on hyvä poika. Poikani ei itke enää.
Mutta minä itken tosi paljon.
Kukaan ei tiedä miksi itken.
Joku koputtaa oven.
Se on isä. Isä tulee sisään.
Hän on laittanut leivän keittiöön ja tulee luokseni.
Isä kysyy: Miksi te olette tässä?
Mitä minun pojalleni on tapahtunut?
Onko hän sairas?
Äiti sanoo: Ole rauhassa. Me olemme tässä ja kysymme miksi hän itkee.
Isä sanoo: Kultaseni, poikani, miksi sinä itket?
Äiti sanoo: Sano rakas poikani miksi itket?
Veljeni ja siskoni sanovat: Sano veli miksi sinä itket?
He ovat niin huolissaan.
Minun pitää kertoa heille, miksi itken.
Minä sanon: Itken koska kotimaassa kuoli niin paljon ihmisiä.
Itken koska kotimaassa haavoittui niin paljon ihmisiä.
Minä sanon: Äiti, on niin paljon lapsia, joilla ei ole ketään.
Nyt lapsilla ei ole äitiä.
Nyt lapsilla ei ole isää.
Nyt heillä ei ole mitään.
Nyt äidillä ei ole lapsia.
Eikä äidillä ole miestä.
Miehellä ei ole vaimoa eikä lapsia.
Minun äitini ja isäni, siskoni ja veljeni, kaikki he itkevät.
Äiti sanoo: Älä itke minun rakkaani.
Isä sanoo: Älä itke kultaseni poikani. Me ymmärrämme sinua.
Älä itke poikani.
Äiti sanoo: Poikani, jos itket, minäkin itken.
Isä sanoo: Jos olet surullinen, minäkin olen surullinen.
Isä ja äiti sanovat: Me emme voi tehdä mitään. Me voimme vain rukoilla.
Nyt kaikki ovat surullisia.
Jumala auta meitä.

Persiaksi: صباح بعد الانفجار
كنت في غرفتي
كنت مشغولا بالبحث عن هاتفي
اخيرا وجدته قرب مخدتي
كنت بصدد معرفة اذا ما كان في فنلندا او الفيسبوك اخبار او فعاليات جديدة
لم يمضِ اكثر من دقيقة… حتى بكيت
لقد استيقضت امي واخواتي
ابي ذهب للبحث عن الخبز
كلنا نريد ان نتناول طعام الافطار سوية
كنت متغطيا في سريري… امي سألت من الذي يبكي؟
امي اقتربت مني: بني، لماذا تبكي؟ ما الذي حصل؟
في الاثناء كانت اختي واخي نياما
لكن اختي الكبيرة، واخي الكبير قد استيقضا
هما ايضا تقدما نحوي وسألاني: لماذا تبكي؟
قالت امي: ان ولدي قوي وصبور، انه ولد رائع، ولدي لا يبكي ابدا
لكنني كنت ابكي بشدة
أحد لا يعلم لماذا ابكي….!!
هناك من يطرق الباب
انه ابي. ابي دخل البيت
لقد وضع الخبز في المطبخ… وجاء الى غرفتي
ابي سأل: لماذا انتم جميعا هنا؟
ماذا حدث لولدي؟
هل هو مريض؟
اجابت امي: اهدأ. نحن هنا لكي نسأله لماذا هو يبكي
قال ابي: يا اغلى ما عندي.. يا بني.. لماذا تبكي؟
قالت امي: يا حبيبي لماذا تبكي؟
اخي واختي سألا ايضا: لماذا تبكي؟
كان الجميع قلقا …
حان الوقت كي اخبرهم لماذا انا ابكي
اجبتهم جميعا: ابكي لان في بلدي يموت الكثير من البشر
ابكي لان الكثير من ابناء بلدي جرحى
قلت لامي: هناك اطفال كثر ليس لهم احد يرعاهم
اطفال بلا امهات
اطفال بلا آباء اطفال لا يملكون شيئا
هناك ايضا امهات بلا اطفال
وامهات بلا رجال
هناك رجال بلا زوجات ولا اطفال
حينها بكت امي، ابي، اختي واخي لقد بكى الجميع
قال امي: لا تبكِ يا حبيبي
قال ابي: يا اعز ما املك يا بني.. لقد شعرنا بما تعانيه
لا تبكِ يا عزيزي
قال امي: بني، اذا بكيت انت.. سابكي انا ايضا
قال ابي: اذا حزنت انت.. سوف احزن انا ايضا
ابي وامي قالا: لا نستطيع نحن ان نفعل شيئا. فقط يمكننا ان نصلي..
هكذا حزن الجميع..
ساعدنا يارب

صبح است.
من در اتاق خودم هستم.
دنبال گوشی خود میگردم که کجاست.
اها،گوشیم نزدیک بالشت هست.
میخواهم ببینم،آیا تو فیس بوک یا برنامه های اجتماعی خبرها و اتفاقات جدید هست یا نه.
بعد از یک دقیقه گریه میکنم.
مادرم و خواهرم بیدار میشوند.
پدرم رفته است به دنبال نان،چون میخواهیم همه با هم صبحانه بخوریم.
من روی تختم هستم و زیر پتو.
مادر میپرسد:چه کسی گریه میکند؟
مادر میاد پیش من:پسرم چرا گریه میکنی؟
چه اتفاقی افتاده است؟
خواهر و برادرم هنوز خواب هستند.
خواهر و برادر بزرگم بیدار میشوند.
آنها هم پیش من می آیند و میپرسند:چرا گریه میکنی؟
مادر میگوید:پسرم قوی و نیرومند هست.پسرم پسر خوبیه.پسرم دیگه گریه نمیکنه.
اما من خیلی گریه میکنم.
هیچ کسی نمیداند چرا گریه میکنم.
یک کسی در میزند.
اون پدرم هست.پدرم میاد داخل.
پدرم نان را در آشپزخانه گذاشت و میاد پیش من.
پدر میپرسد:چرا همه تون اینجا هستید؟
چه اتفاقی برای پسرم افتاده؟
آیا اون مریضه؟
مادر میگوید:آرام باش.ما اینجاییم و میپرسیم چرا گریه میکنی؟
پدر میگوید:پسر عزیزم چرا گریه میکنی؟
مادر میگوید:پسر دوست داشتنی من چرا گریه میکنی؟
خواهر و برادرم میگویند:داداش بگو چرا گریه میکنی؟
آنها خیلی نگران هستند.
من باید به آنها بگویم،چرا گریه میکنم.
من میگویم:گریه میکنم چون در کشورم انسان های زیادی کشته شدند.
گریه میکنم چون در کشورم انسان های زیادی مجروح و یا زخمی شدند.
من میگویم:مادر،بچه های زیادی هستند،که دیگه هیچ کسی رو ندارند.
حالا بچه های زیادی دیگه مادر ندارند.
حالا بچه های زیادی دیگه پدر ندارند.
حالا دیگه انها هیچ چیزی ندارند.
حالا مادر های زیادی دیگه هیچ بچه ای ندارند.
همچنین مادر های زیادی دیگه شوهر ندارند.
مرد های زیادی دیگه زن و بچه ندارند.
مادرم،پدرم،خواهر وبرادرم،همه گریه میکنند.
مادر میگوید:پسر دوست داشتنی من گریه نکن.
پدر میگوید:پسر عزیزم گریه نکن.ما تورا درک میکنیم و میفهمیم.پسرم گریه نکن.
مادر میگوید:پسرم،اگه گریه کنی،من هم گریه میکنم.
پدر میگوید:اگه ناراحت باشی،منم ناراحتم.
پدر و مادرم میگویند:ما هیچ کاری نمیتوانیم انجام بدهیم.
ما فقط میتوانیم دعا کنیم.
حالا همه ناراحت و غمگین هستند.
خدایا به ما کمک کن.